Այսօր շատ տխուր
եմ և հիասթափված նայում եմ պատուհանից և ասես եղանակն էլ իմ նման տխուր է, անընդատ
արտասվում է, անձրևի տեսքով: Չգիտեմ, ինչու է արցունքը խեղտում կոկորդս: Բացեցի Ավետիք
Իսահակյանի գիրքը և կարդացի <<Կտակ>> բանաստեղծությունը և կամաց-կամաց
տրամադրությունս բարձրացավ:Այդ բանաստեղծությունը այնքան փիլիսոփայական էր, որ ես փոխեցի
իմ վերաբերմունքը կյանքի բացասական երևույթների վերաբերյալ: Ես հասկացա, որ չպետք է
ափսոսել ինչ-որ դեպքերի, կամ դեմքերի համար, ինչ-որ եղել է անցել գնացել է, ու ոչինչ
էլ չես վերադարձնի: Պետք է հավատալ նրան ինչ լինելու է և չիրականալու դեպքում ծիծաղել
անհաջողությանդ վրա, և դրան վերաբերվել որպես կյանքի մի անցած էտապ: Ինչպես բնության
մեջ այնպես էլ կյանքում լինում է արևածագ ու արևամուտ, մութ ու պայծառ օրեր ու ամեն
մութ, անարև օրվան հանդիպելիս պետք չէ հիասթափվել ու նեղանալ կյանքից: Այսօրվա իմ վատ,
մռայլ օրն էլ կանցնի ու վաղը կբացվի իմ արշալույսը ու ես կշարունակեմ ապրել իմ կյանքը,
չմտածելով մութ ու չար օրերի մասին:
No comments:
Post a Comment