Մարդը որպես անհատ միշտ էլ ունենում է սուբեկտիվ կարծիքը, որը հաճախ չի համապատասխանում օբյեկտիվ կարծիքին, բայց դա չի նշանակում, որ մարդը դառնում է հասարակության թշնամին: Ես ինքս երբեմն ունենում եմ ծայրահեղ մտքեր, որոնք միայն ծնվում են իմ ուղեղում, բայց դա չի նշանակում, որ ես չպիտի ունենամ ընկերներ ու չպիտի ուրախանամ նրանց հետ: Մարդը մենակ ապրել չի կարող, նրան աջակիցներ և ինչու չէ նաև մրցակիցներ են պետք նրանք ապահովում են կյանքի ընթացքը: Ուրախությունը ու դժբախտությունը միավորում է մարդկանց, և այդ պահերին պետք է մոռանալ աշխատանքնային խնդիրները և անկեղծ ուրախանալ ընդանուր առիթի շուրջ:
No comments:
Post a Comment