Աստվածները Սիզիփոսին` ամենախելացի մահկանացուին,
իր գործած մեղքերի համար դատապարտել էին լեռան ծայրը բարձրացնել մի մեծ քար, որը գագաթին
մոտենալուն պես պետք է ընկներ ցած` վերսկսելով Սիզիփոսի տանջանքը: Աստվածները կարծում
էին, որ խելացի մարդու համար, չկա ավելի մեծ պատիժ, քան հարկադրված և անօգուտ աշխատանքը:
Որոշ ժամանակ Աստվածների պահանջը կատարելուց հետո` Սիզիփոսը վերջապես ընդունեց իր ճակատագիրը,
և լեռան գագաթից քարի հետ իջավ ցած:
Կյանքը ավել բան չէ, քան տարիներ ձգվող պայքար.
պայքար երբեմն ամենահասարակ բանին հասնելու համար, պայքար հակառակորդների, բարեկամների,
հասարակության, սեփական թերությունների և դրանք ուղղելու դեմ: Մարդու կյանքի ամեն վայրկյանը
փորձություն է` տարբեր մակարդակներում ու պայմաններում: Ոմանց բախտը բերում է, որովհետև
«պայքարների» թիվը տարբեր մարդկանց դեպքում տարբեր է: Մեր կյանքի ընթացքում հանդիպող
խոչընդոտներից, և դրանք հաղթահարել փորձելով` մենք սովորում ենք, սկսում ավելի խելացի
և դիմակայուն դառնալ: Ինչ-որ փուլում հանձնվում ենք, ու հոգնում անընդհատ կրկվող գործողությունների
ամբողջությունից: Չհաղթահարած բարձրունքներից մեզ մնում է միայն բարձրանալու տանջանքը,
թվում է` ապարդյուն է, բայց նախկին բարձունքում սովորածը, օգնում է հաջորդ գագաթը նվաճելիս:
Եվ հազար փորձերից մեկը ստացվում է, և այդ մեկի համար արժի չափսոսալ կորցրած ժամանակը: Որոշակի տարիքում, բոլոր մարդիկ էլ հիասթափվում
են, կարևորը ուժեղ լինելն է, և հիասթափվելու ժամը հնարավորինս հետաձգելը:
Մերի Թելունց
No comments:
Post a Comment