A Real Story Իրական պատմություն

"A man sat at a metro station in Washington DC and started to play the violin; it was a cold January morning. He played six Bach pieces for about 45 minutes. During that time, since it was rush hour, it was calculated that 1,100 people went through the station, most of them on their way to work. Three minutes went by, and a middle aged man noticed there was musician playing. He slowed his pace, and stopped for a few seconds, and then hurried up to meet his schedule. A minute later, the violinist received his first dollar tip: a woman threw the money in the till and without stopping, and continued to walk. A few minutes later, someone leaned against the wall to listen to him, but the man looked at his watch and started to walk again. Clearly he was late for work.
The one who paid the most attention was a 3 year old boy. His mother tagged him along, hurried, but the kid stopped to look at the violinist. Finally, the mother pushed hard, and the child continued to walk, turning his head all the time. This action was repeated by several other children. All the parents, without exception, forced them to move on. In the 45 minutes the musician played, only 6 people stopped and stayed for a while. About 20 gave him money, but continued to walk their normal pace. He collected $32. When he finished playing and silence took over, no one noticed it. No one applauded, nor was there any recognition. No one knew this, but the violinist was Joshua Bell, one of the most talented musicians in the world. He had just played one of the most intricate pieces ever written, on a violin worth $3.5 million dollars. Two days before his playing in the subway, Joshua Bell sold out at a theater in Boston where the seats averaged $100.This is a real story. Joshua Bell playing incognito in the metro station was organized by the Washington Post as part of a social experiment about perception, taste, and priorities of people. The outlines were: in a commonplace environment at an inappropriate hour: Do we perceive beauty? Do we stop to appreciate it? Do we recognize the talent in an unexpected context? One of the possible conclusions from this experience could be.

Ցուրտ հունվարյան առավոտ էր: Մի մարդ նստած էր Վաշինգտոնի մետրոյի կայարանում և ջութակ էր նվագել: 45րոպեի ընթացքում նա Բախի ստեղծագործություններից վեց հատված նվագեց: Քանի որ ծանրաբեռնէր որ ժամ էր, ու հաշվվել էր որ այդ ընթացքում կայարանով անցավ 1100մարդ, որոնց մեծամասնությունը շտապում էին աշխատանքի: Երեք րոպե անց միջին տարիքի մի մարդ նկատեց, որ մի երաժիշտը նվագում է: Նա դանդաղեցրես իր ընթացքը և մի քանի վայրկյան կանգ առավ, հետո շտապեց և շարունակեց իր ճանապարհը: Մի րոպե հետո ջութակահարը վաստակեց իր առաջին դոլարը: Կինը նետեց փողը առանց կանգ առնելու և շարունակեց իր ճանապարհը: Մի քանի րոպե անց, մեկը հենվեց պատին և լսեց նրան, բայց մարդը նայեց ժամին և շարունակեց քայլել: Պարզ էր որ նա ուշանում էր աշխատանքից: Ամենաշատ ուշադրություն դարձնողը մի երեք տարեկան տղա էր: Նրա մայրը շտապելով քաշեց նրան, բայց երեխան կանգ առավ դիտելու ջութակահարին: Ի վերջո մայրը ուժեղ քաշեց և երեխան շարունակեց քայլել անընդհատ հետ նայելով: Այս նույն բանը կատարվեց էր նաև ուրիշ երեխաների հետ: Բոլոր ծնողները, առանց բացառության ստիպում էին երեխաներին շարժվել: 45րոպեի ընթացքում ինչ երաժիշտը նվագում էր միայն վեց մարդ կանգն առավ լսելու նրան: Մոտ 20հոգի նրան փող տվեցին, բայց շարունակեցին իրենց սովորական ընթացքը: Նա հավաքեց 32 դոլար: Երբ նա դադարեց նվագել և լռություն տիրեց, ոչ ոք դա չնկատեց: Ոչ ոք չծափահարեց, ոչ ոք չէր ճանաչում նրան: Ոչ ոք չգիտեր, որ ջութակահարը Ջոշուա Բելն էր, աշխարհի ամենատաղանդավոր երաժիշտներից մեկը: Նա նվագում էր ջութակի համար երբև գրված ամենաբարդ ստեղծագործություններից մեկը, որն արժեր 3.5միլիոն դոլար:Մետորյում նվագելուց երկու օր առաջ, Ջոշուա Բելլի տոմսերը Բոստոնի թատրոնում վաճառվել էր յուրաքանչյուրը 100դոլարով: Սա իրական պատմություն է: Ջոշուա Բելի չբացահայտված ելույթը մետրոնում կազմակերպված էր Վաշինգտոն Փստի կողմից, որպես մարդկանց ճաշակը, ընկալումը ճանաչելու սոցիալական փորձ: Եզրակացությունը հետևյալ է. Հասարակական վայրում ոչ հարմար ժամին արդյոք մենք ընկալում եք գեղեցկությունը: արդյոք մենք կանգ առնում ենք գնահատելու այն: Արդյոք մենք ճանաչում ենք տաղանդներին անսպասելի իրավիճակում: Հնարավոր եզրակացություններից մեկը կարող է լինել սա: