Մեկ յոթերորդ օրագիր

«Եվրոպական երիտասարդական պառլամենտ»: «Ամառային դպրոցական նստաշրջան» ֆորում:

Ամեն ինչ սկսվեց այսպես: Մի քիչ երկար...

20.07, օր առաջին: Առավոտյան ժամը ութն է: Հավաքվել ենք մարմարյա սրահում, որ վերջնական որոշենք, թե ինչպես ենք ներկայանալու կոմիտեների ներկայացման փուլում: Ընդհանուր հայտարարի գալը բարդ է, երբ պնդաճակատ յոթ սեբաստացիներ ունենում են յոթ տարբեր կարծիք: Կարծես՝ գնալու ժամն է, և շարժվելուց քսան րոպե հետո, մենք պայմանավորված վայրում ենք: Ֆորումին մասնակցում են ներկայացուցիչներ Երևանի հինգ տարբեր դպրոցներից: Սկսվում է պաշտոնական բացման արարողությունը: Մենք սեբաստացիական շապիկներով ենք, բոլորովին դուրս հուգստի պաշտոնական ձևաչափից: Մեկնարկից հետո շարժվում ենք «ԱՅԲ» կրթահամալիր, որտեղ և երիտասարդ, «պառլամենտական», ժպտերես և ուրախ դեմքերն են: Նոր մարդիկ են, նոր դեմքեր: Գալիս է կրթահամալիրը ներկայացնելու պահը: Բարձրանում ենք բեմ, սկսում Անդաստանով (թերևս միայն դրանով կարողացանք համաձայնության գալ): Պետք է քիչ ժամանակում հնարավորինս շատ տեղեկատվություն հաղորդենք կրթահամալիրի մասին: Ներկայանում ենք միանգամից չորս ֆիլմով: Անգլերենը կարծես վատ չէ, լեզվական խնդիրը շատ չի խանգարում: Հանդիսատեսը գոհ է, կազմակերպիչները՝ տպավորված, մենք՝ ուրախ:

21.07, օր երկրորդ: Առավոտյան տասին հրավիրված ենք հայկական խոհանոցի մասին գործնական դասախոսության: Ճաշակում ենք համեղ ուտեստներ, և միարժամանակ լսում, թե որքան կարևոր է ազգային խոհանոցի պահպանությունը: Երեք ժամ անց՝ երեկոյան յոթին, սկսվում է «Տաղանդների գիշերը»: Սեբաստացի տաղանդը՝ Աննա Մկրտչյանը, բացում է համերգը՝ իր ձայնով  և գիտառով գերելով բոլորին: Մի քանի համար հետո բեմում

Կարինեն է: Մեր համեստ և միշտ լուրջ թիմակիցը, երբեք չէր խոսել, այդքան տաղանդավոր լինելու մասին: Կարինեն երգում է, միարժամանակ նվագում, և երաժշտությունը հնչում է այնպես, ինչպես Կարինեն է՝ մեղմ, գեղեցիկ: Աննային երգելը դուր է եկել. երկրորդ անգամ բարձրանում է բեմ, «Թռչեի մտքով տուն» երգով: Երեկոյի ավարտով, և ամփոփվում է նաև ֆորումի մշակութային մասը:

22.07, օր երրորդ: Այսօրվանից մեկնարկում է կոմիտեների աշխատանքը: Առաջին հերթին՝ գրում ենք թիմային աշխատանքի տասը ոսկե կանոնները՝ հարգել միմյանց կարծիքը, ակտիվ լինել, բանավիճել, ժպտալ, պատասխանատու և ճշտպահ լինել: Ֆորումի ընթացքում մեզ բաժին է հասել ամենահետաքրքիր թեմաներից մեկը. «կրթություն և մշակույթ, կրթական գործազրկություն», կարճ՝ CULT (այդպես էլ մեր թիմի անունը): Հավաքվել ենք մեր թիմով և խոսում ենք Արևելյան Գործընկերության երկրների կրթական համակարգերի, դրանցում առկա խնդիրների մասին: Ակտիվանում ենք, սկսվում է բանավեճը, տեղ-տեղ խաղտում ոսկե կանոններից մի քանիսը: Աշխատանքային լեզվին ոչ լիարժեք տիրապետելը իրեն զգացնել է տալիս, հատկապես իմ պարագայում: Եվ օրվա վերջում մեր կոմիտեի նախագահը Վահանը առաջարկում է շրջան կազմել, փակել աչքերը, պարզել ձեռքերը և հինգ միավորանոց համակարգով գնահատել օրվա արդյունավետությունը: Ես ցույց եմ տալիս երկու մատ:

23.07, օր չորրորդ: ԱՅԲ դպրոցի ճանապարհին եմ, Աննայի հետ: Ինքս ինձ հրամայում ու համոզում եմ անտեսել անգլերենի սխալներս, և որ պարտավոր չեմ օտար լեզուն մայրենիի պես իմանալ: Փոստիս ուղարկված բազմաթիվ հղումները ուսումնասիրելուց հետո, թեման կարելի է յուրացրած համարել: Այսօր որոշել ենք լավ աշխատել: Խնդիրները արդեն առանձնացրել ենք, այսօր դրանց լուծման ուղիներ ենք փնտրում: Դա իհարկե հեշտ գործ չէ, որովհետև, եթե ունենար պարզ լուծում, վաղուց արդեն լուծված կլիներ: Պետք է գտնել այնպիսի տարբերակ, որտեղ կհամատեղվեն երկու, երբեմն երեք կողմերի շահերը: Խնդրի վիճելիությունը ստիպեց մեզ աշխատել անգամ ընդմիջմանը: Մեր կոմիտեի նախագահները հիացած են մեր ոգևորվածությամբ և ցուցաբերած արդյունքներով: Եվ ավարտեցինք նախատեսածից մեկ ժամ շուտ: Մնում է որոշել՝ կոմիտեների ընդհանուր ժողովի ընթացքում ով, ինչ է անելու: Ինձ բաժին է հասնում ներկայացման ամենապատասխանատու մասերից մեկը՝ «վերջին խոսքը»: Եվ նորից շրջան ենք անում, և փակում աչքերը: Այսօր տրամադրությունը բարձր է, բոլորը ուրախ ու ոգևորված են: Ես ցույց եմ տալիս չորս մատ:

24.07, օր հինգերորդ: Առավոտյան ժամը չորսն անց երեսուն: Մինչ բոլորը քնած են, ես օգտվում եմ իդեալական լռությունից և գրում մոտավորապես այսպիսի բովանդակություն ունեցող ամփոփիչ խոսքս՝ Dear Mrs President, Honorable members of the board, distingushished guests and fellow delegates: Երեք ժամ, և իմ տեքստը պատրաստ է: Այն պետք է համոզիչ լինի, որ ստիպի ֆորումի մասնակից սովորող-խորհրդարանականներին քվեարկել մեր նախագծի օգտին: Մի քանի ժամով մենք հայտնվում ենք Եվրոպական Երիտասարդական Խորհրդարանի պատգամավորի դերում, և առաջարկում ենք որևէ ոլորտում առկա խնդիրների լուծման տարբերակներ: Ժամը տասն է, «Էլիտ Պլազա»-ում ենք: Վերջին հրահանգները և ոգևորող խոսքերը CULT-ի նախագահներից, և ամփոփումը սկսվում է: Այժմ ինձ ու բոլորին հուզում է մի շատ կարևոր հարց՝ երբ ենք ներկայանալու: Պարզվում է՝ երրորդն ենք: Սկսում է Աննան, կարդում մեր տեքստը: Հարցերի փուլն է, և հակառակորդ թիմերի հարցերը մեր կանխատեսումների շրջանակում են, և մենք հերթով պատասխանում ենք մեզ ուղղված հարցերին: Երկրորդ փուլից, ժյուրին այլևս հարց չուներ տալու: Լարվածություն չկա, և ահա իմ հերթն է: Պատգամավորի կերպարի մեջ, խորհրդարանական տեքստով, ժպիտը երեսիս ու արդեն հաղթանակած: Ես իմ թիմով հպարտ եմ, ու զարմացած ինձ վրա: Ամենակարևոր պահն է. սկսվում է քվեարկության փուլը: Մեզ ձայն տվող չկա՞: Չկա՛: Մենք տխրել ենք, ժյուրին ու բոլորը՝ զարմացած են: Բայց հո գիտենք, որ լավ ենք ներկայացել: Ավարտվում է կոմիտեների ներկայացման փուլը: Արդեն ամփոփում են ֆորումի արդյունքները: Արդեն հայտնի են հաղթող երկու դպրոցները: Մենք երկուսից մեկը չենք, բայց տրամադրությունը բարձր է: Դիտում ենք ֆորումի հաջողված կադրերը, ծիծաղում ու վերհիշում ուրախ պահերը: Կամաց-կամաց մոտենում է ֆորումի ավարտը: Մի թեթև լցված աչքեր կան:

25.07: Այսօր ես զբաղված եմ վերջին հինգ օրվա նշումներս ու տպավորություններս հավաքելով: Վեջին հինգ օրվա ընթացքում, ես լավ մարդկանց հետ ծանոթացա, անգլերենի հմտություններս բարելավեցի, ուրախ և ուսումնական ժամանակ ունեցա: Դրական տպավորություններ, և հիշարժան պահեր, որ երկար ժամանակ չեմ մոռանա: Իսկ վաղվանից նորից սկսվում է իմ ինքնուսուցման շրջանը: Երկար շրջանը…

Մերի Թելունց