Ըստ Հովհաննես Թեքգյոզյանի
«Հոգևոր վթար» պատմվածքի
Հոգևոր վթար, կամ սերիալային իրականության զոհերը: Իրականություն,որ մեր կամքից
անկախ,
դարձել
է
ամբողջ
Հայաստանի
կյանքի
բաղկացուցիչ
մասը,
ու
Հայաստանի
կամքից
անկախ
դարձել
է
մի
շարք
արվեստագետների
հոգևոր
վթարի
պատճառ:
Երևի
մի
քիչ
խառը
ստացվեց,
բայց
իրականությունը
մեկն
է
ու
ցավալի: Ֆիլմերին փոխարինելու
են եկել տեղական արտադրության սերիալները, դասական երաժշտությունը`էստրադային ռաբիսը,
մի խոսքով վիճակը վատ է: Բայց ինչ են անում մերօրյա արվեստագետները ազգիս ճաշակի բարձրացման
համար` ոչինչ, նրանց պայքարը
սահմանափակվում է սոցիալական ցանցերում քննադատական մեկնաբանություններ թողնելով, բայց նրանք պետք է կռվեն իրենց բաժին փառքի համար, որ զբաղեցրել են ժողովրդի աչքում այդ պրիմիտիվ դերասանները, երգիչները(ինչպես սիրում են նրանց կոչել մերօրյա մեծն արվեստագետները): Ես նույնպես հասարակության անդամ եմ, ու եթե ապրում եմ հասարակությունում ու նրանում որոշ երևույթներ ինձ դուր չեն գալիս, ես նույնպես պետք է պայքարեմ: Իմ, իմ ընկերների, իմ ուսուցիչների, իմ դպրոցի պայքարը ռաբիսի դեմ արտահայտվում է դասական համերգների պարբերաբար այցելությամբ, այ դա է իսկական կռիվը`կռիվ որ արտահայտվում է գործով: Իսկ արվեստագետները ավելի շատ բան կարող են անել քան շարքային դպրոցի սովորողը: Ինչու են քննադատում սերիալները, ու բողոքում ժողովրդի անմակարդակությունից, ինչու իրենք չեն ստեղծում բարձ որակի ֆիլմեր, կամ եթերով չեն հրամցնում դասական երաժշտություն: Հեռուստալիքների հոծ բազմության մեջ հազվադեպ կգտնես բարձր մակարդակի երաժշտություն, բայց չէ որ ճաշակ թելադրում է հեռուստատեսությունը, ռադիոն, ֆիլմերը, թատրոնը: Հոգևոր վթարի մեղավորը ժողովուրդը չէ, նրան հեռուստեսային արտադրանք հրամցնողն է մեղավոր, մի խոսքով հենց նույն արվեստագետները: Եթե պայքարեն հաստատ մի բան կփոխվի, հավատում եմ որ կփոխվի…
սահմանափակվում է սոցիալական ցանցերում քննադատական մեկնաբանություններ թողնելով, բայց նրանք պետք է կռվեն իրենց բաժին փառքի համար, որ զբաղեցրել են ժողովրդի աչքում այդ պրիմիտիվ դերասանները, երգիչները(ինչպես սիրում են նրանց կոչել մերօրյա մեծն արվեստագետները): Ես նույնպես հասարակության անդամ եմ, ու եթե ապրում եմ հասարակությունում ու նրանում որոշ երևույթներ ինձ դուր չեն գալիս, ես նույնպես պետք է պայքարեմ: Իմ, իմ ընկերների, իմ ուսուցիչների, իմ դպրոցի պայքարը ռաբիսի դեմ արտահայտվում է դասական համերգների պարբերաբար այցելությամբ, այ դա է իսկական կռիվը`կռիվ որ արտահայտվում է գործով: Իսկ արվեստագետները ավելի շատ բան կարող են անել քան շարքային դպրոցի սովորողը: Ինչու են քննադատում սերիալները, ու բողոքում ժողովրդի անմակարդակությունից, ինչու իրենք չեն ստեղծում բարձ որակի ֆիլմեր, կամ եթերով չեն հրամցնում դասական երաժշտություն: Հեռուստալիքների հոծ բազմության մեջ հազվադեպ կգտնես բարձր մակարդակի երաժշտություն, բայց չէ որ ճաշակ թելադրում է հեռուստատեսությունը, ռադիոն, ֆիլմերը, թատրոնը: Հոգևոր վթարի մեղավորը ժողովուրդը չէ, նրան հեռուստեսային արտադրանք հրամցնողն է մեղավոր, մի խոսքով հենց նույն արվեստագետները: Եթե պայքարեն հաստատ մի բան կփոխվի, հավատում եմ որ կփոխվի…
Երևի միակ նյութերիցդա, որ համաձայն եմ քո հետ: :)
ReplyDelete