Արևմտահայ բանաստեղծ Միսաք
Մեծարենցը ծնվել է 1886թվականի հունվարին, Խարբերդի Բինկյան գյուղում: Մեծանուն
հայ բանաստեղծը ապրել և մեծացել է առևտրականի ընտանիքում, նախնական կրթությունը ստացել
հարազատ գյուղի Մեսրոպյան վարժարանում, հետագայում շարունակել է ուսումը Սվազի Արամյան
դպրոցում, «Անատոլիա» գիշերօթիկ քոլեջում: Հետագայում ընտանիքով տեղափոխվել է Կոնստանդնոպոլիս,
որտեղ երեք տարի սովորել է Ղալաթիայի Կեդրոնական վարժարանում, սակայն ծանր հիվանդության
պատճառով, կիսատ է թողել ուսումը: 1905թվականին հիվանդության վատթարացման պատճառով բժիշկները խորհուրդ
են
տալիս չշարունակել ուսումը և անցնել անկողնային ռեժիմի: Երիտասարդ բանաստեղծը իր
հիվանդությունը ձեռք էր բերել թյուրիմացության պատճառով: Տասնվեց տարեկան հասակում, Մեծարենցը դանակահարվել է մի խումբ տղաների
կողմից, ովքեր շփոթելով գրողին իրենց թշնամու հետ, վիրավորել են նրան: Հարվածը ճակատագրական
է դառնում բանաստծեղի համար, որից հետո ձեռքբերված հիվանդությունը խլում է բանաստեղծի
կյանքը: Հիվանդության և դժվար օրերի միակ մխիթարանքը Օֆելիան էր, Մեծարենցի բժիշկը,
որին սիրում էր գրողը պլատոնական վեհ սիրով: Իր գործերից նա ոչինչ չի նվիրել Օֆելիային,
բայց գրողի ընկերներն ու բարեկամները փաստել են, Մեծարենցի զգացմունքների մասին: Մեծարենցն ապրել
է 21տարի, բայց իր կարճ
կյանքի ընթացքում հասցրել է բազում ստեղծագործություններ հեղիանակել և իր հետքն թողել արևմտահայ գրականության մեջ: Իր ստեղծագործական
ուղին Մեծարենցը սկսել է 15-16տարեկանից:
1907թվականին լույս է տեսել նրա «Ծիածան» և «Նոր տաղեր» ժողովածուները,
որոնցում ամբողջացվել է գրողի թողած ողջ գրական ժառանգությունը: Մեծարենցի կարծիքով
բանաստեղծի կոչումը պետք է լինի սիրո, գթության և անձնազոհության քարոզը: Այստեղծից
էլ կարելի է խոսել բանաստեղծի գթասրտության և մարդասիրության մասին: Իր աշխատանքներում Մեծարենցը շատ է օգտագործում
փոխաբերություններ, որը մինչ այդ կիրառելի չէր արևմտահայ պոեզիայում: Նա շատ էր սիրում
գիշերը և ունի բազմաթիվ աշխատանքներ գիշերային լռությանն ու գեղեցկությանն նվիրված:
Իր կյանքի վերջին տարիներին Մեծարենցը «Նարեկ» էր ընթերցում, դրանում փնտրելով հոգու
խաղաղացումը: Միսաք Մեծարենցը մահանում է 1908թվականին, 21տարեկան հասակում`թոքախտից:
No comments:
Post a Comment